به نام خدا
با تشکر از استاد بزگوار
این جلسه یک ساعت و ربع بود، اما کل مطلب در همون نیم ساعت اول خلاصه میشد و باقی تکرار مکررات بود. به نظرم این تحلیلی که انجام شد تا حدی به آدم ناامیدی تزریق میکند، که نوجوان خودش را در دریایی از کارهای نکرده و استعدادهای نشناخته و حتی شناخته و عمل نکرده میبنید اما یک مسیر روشن برای بیرون آمدن از این سردرگمی نمیبیند.
گاهی آدم هایی که کمال گرا هستند هم از آن طرف بوم می افتند و با اینکه خیلی تلاش میکنند اما همیشه ناراضی و خسته و ناامید هستند.
به نظرم در مواجهه با نوجوانان قبل از هرچیزی باید دنیا را از دید نوجوان ببینیم. مثال گیاه خوب بود، اما درمورد خود نوجوان مسیر را دقیق تر ترسیم کنید. کلی گویی ناامیدی و خستگی می آورد.
به خودمان نگاه کنیم، آیا توانستیم همه توانهامون را که شناختیم استفاده کنیم، خیلی موانع وجود داره، و ما حتی خیلی برنامه ریزیهای خوبی داشتیم اما موفق نشدیم آنچه در ذهن داشتیم عمل کنیم.
اتفاقا اونهایی که خودکشی میکنند گاهی میبینند که نمیتوانند از توانهایی که دارند استفاده کنند و به ته خط میرسند.
خلاصه اینکه مواظب باشیم، افراد را دچار سردرگمی، کمال طلبی، ایده آل گرایی و در نتیجه خستگی و ناامیدی نکنیم. در کلامتون از مثال های بیشتری استفاده کنید، از خود نوجوانان برای صحبت و ایده پردازی و مثالهایی که داشتن از به ثمر رساندن توانها یا پشیمانی از هدر رفت توانهاشون استفاده کنید. نوجوانها میتونن زبان هم را بفهمن و از همدیگر یاد بگیرند.
والسلام