چنان پاره‌های آهن | باورهایی که نمی‌میرند!

مرگ حق است، هر انسانی هم که باشد، فقیر باشد یا ثروتمند، حاکم باشد یا رعیت، عالم باشد یا جاهل، مرد باشد یا زن، بزرگ باشد یا کوچک، هیچ فرقی نمی‌کند، همه انسان‌ها بالاخره روزی می‌میرند و این یکی از حقایق قطعی و ثابت زندگی همه ما آدم‌هاست.انسان‌های بسیاری پیش از ما زندگی کرده‌اند، همگی آنها رفته‌اند و علایق و سلایق‌شان را با خودشان برده‌اند، حرف‌ها و اعتقاداتی که با آنها آمد، و با آنها رفت!اما باورهایی هم هستند که با مرگ انسان‌ها از دنیا نمی‌روند، باورهایی که انسان‌های قبل از ما هم به آنها اعتقاد داشته‌اند، ما هم به آنها اعتقاد داریم و بعد از ما هم هستند آدم‌هایی که به آن باورها اعتقاد داشته باشند، باورهایی که همیشگی و نامیرا هستند.طبیعتا برای انسانی که به زندگی بعد از مرگ اعتقاد دارد، داشتن چنین باورهای نامیرایی مهم و ضروری است، و البته هر انسان عاقبت‌گرایی هم اگر خوب بیاندیشد، به باورهایی نیاز دارد که دنباله‌دار و همیشگی باشند، باورهایی که طول زمان و دوره‌ها و عصرها را در می‌نوردند و تا همیشه هستند.خوب است یکبار دیگر باورهای خودمان را مورد کنکاش قرار بدهیم:– کدام باورهای ما سابقه‌ای به اندازه طول تاریخ دارند؟ باورهایی که سالیان و بلکه هزاران سال است که قدمت دارند و طول زمان هرگز آنها را فرسوده نکرده است؟– کدام باورهای ما است که تنها تا مرگ ما ادامه دارد؟ باورهایی که وقتی ما در دنیا نباشیم، آنها هم نخواهند بود. (شاید برای یک راهنمایی کوچک بتوان گفت باورهایی که محور آنها خودمان هستیم، تا وقتی که ما هستیم دوام دارند، پس باید به دنبال باورهایی بگردیم که نه فقط ما، که هیچ انسان دیگری و حتی این دنیا هم محور آن نیست!)– چندتا از آن باورهای نامیرا را پیدا کرده و بررسی کنیم که چقدر در کارهای روزمره زندگی‌مان به آن باورها مراجعه می‌کنیم؟