داستان های زندگی

چون «قرائت کردنی» است به آن قرآن می گویند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

الر ۚ تِلْكَ آيَاتُ الْكِتَابِ الْمُبِينِ﴿١﴾ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ قُرْآنًا عَرَبِيًّا لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ ﴿٢﴾
نَحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ بِمَا أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ هَٰذَا الْقُرْآنَ وَإِنْ كُنْتَ مِنْ قَبْلِهِ لَمِنَ الْغَافِلِينَ ﴿٣﴾
«سوره مبارکه یوسف»
به کتابی که به رسول خدا نازل کرده اند میگویند «قرآن» چون میشود آن را خواند. یعنی این کتاب یک کتاب بی مفهوم نیست بلکه کتابی است که میشود آن را فهمید و در زندگی عمل کرد و آن را اجرا کرد و چون «قرائت کردنی» است به آن قرآن می گویند.
این قرآن عربی است. عربی بودن نه به معنای اینکه با زبان عربی گفته شده بلکه عربی یعنی چیزی که با درون انسان انطباق دارد و وقتی به آن فکر میکنیم ، متوجه درست بودن آن میشویم. عربی بودن قرآن یعنی حرفش را واضح و روشن بیان کرده است؛ یعنی حرفش را پیچیده مطرح نکرده یا معما گونه حرف نزده است. به شرط آن که در خواندن آن از «عقل»مان استفاده کنیم. و در این صورت است که در خواندن آن میتوانیم بیشتر بفهمیم و بهتر عمل کنیم.
قصه های این کتاب با دیگر قصه ها فرق میکند. ماجرا هایی که این کتاب تعریف میکند فقط بازگو کردن یک ماجرا نیست بلکه داستان هایی است که با خواندن آن فهم خودمان را بالاتر ببریم و راهکار هایی را برای بهتر زندگی کردن فرابگیریم.

به همین دلیل میخواهیم در یک دوره حدودا 15 هفته ای برخی از مهمترین داستان های قرآن را مطالعه کنیم.