نامه دوم

بسم الله الرحمن الرحیم
اللهم صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم

وقتی قرار باشد نوجوانی باشی که دنیا را تکان می‌دهد، یعنی قبلا خودت را خوب تکان داده‌ای، راه افتاده‌ای، حرکت کرده‌ای، شتاب داری، کوتاهی نمی‌کنی، خسته نمی‌شوی، کندی نمی کنی و …
نمی‌شود آدم خودش تنبل باشد، آنوقت بخواهد عالم را تکان بدهد. اگر منطق تنبل‌ها را داشته باشی، الان باید در دلت بگویی: «آخر چه کاری است که بخواهیم عالم را تکان بدهیم که برای آن بخواهیم خودمان را تکان بدهیم؟! ولش کن!»
«وِل کردن» اصلی‌ترین راهبرد انسان‌های تنبل است، همین ول کردن است که بی‌تفاوتی و بی‌خیالی می‌آورد، همین است که مانع رسیدن به قله‌هاست، همین است که دیگران و غریبه‌ها را از ما جلو انداخته و بر ما حاکم می‌کند، آنوقت آنها ما را مجبور می‌کنند به انجام دادن کارهایی که هم دل‌مان نمی‌خواهد، هم به ضررمان است و هم اوج ذلّت و خواری است.
باید تنبلی را کنار بگذاریم؛
لطفا به هیچ کاری نگویید «ولش کن»!
هر کاری را جدی گرفته و هر کاری را با قدرت و جدیت انجام دهید.

دفتر اول|مفتدر و متواضع ، فقظ برای خدا

نامه دوم |بی تفاوتی در مرام ما نیست.

اللهم عجل لولیک الفرج