سلام به دست هایی که حافظ ولی خدا بود. دستانی که آغوش بچه ها بود، دستانی که تر شد، اما شرمنده لب های تشنه ماند، دستانی که قلم شد، دستانی که علم شد، دستانی که دستگیر شد تا ابد. ن و القلم و ما یسطرون… قالب های ادبی و بیانی سوره مبارکه قلم این سوره با امر و نهی و جدل و قصه و مثل و ترغیب و تهدید و عمل می خواهد از عذاب و دیوانگی مان پیشگیری کند. دیوانه کسی است که وقتی بهش خطر را نشان میدهی با تو دشمنی می کند. می گویی مواظب باش نیفتی، فکر میکند می خواهی بیندازیش. اما پیامبر عزیزمان (علیه و آله السلام) آمده اند که تمام راه های جنون را به رویمان ببندند. همان که میگوید «انی بعثت لاتمم مکارم الاخلاق». همان که «یثیروا لهم دفائن العقول». گنجینه های عقل را برایت بیرون می کشد تا خوش اخلاق بشوی و خوش اخلاق بمانی. در قصه هایی که قرآن می گوید، و در مثل ها و جدل ها و دیگر ساختارهای بیانی اش اساس بر حقیقت است. حال یک قصه برایم بگو تا مرا خوش اخلاق کند. یک مثل برایم بزن تا اخلاقم خوب شود. یک جدل را برایم تعریف کن، یک کاری بگو بکنم، یک انذار و تهدید، یک ترغیب و تشویق، یک فیلم و نمایش و همایش به من نشان بده که خوش اخلاق باشد و در مواد اولیه و پخت و پز آن تلخی و تکبر و حسادت و منیّت نباشد. در هر دعوا و تلخی یک «من» شنیده می شود که تحقیر کننده و سوزاننده است. کسی که «من» ندارد، خشیت دارد، عبد می شود. خوش اخلاقی یعنی مال «او» شدن؛ «بنده» بودن. محصولی است از مباحث کلاس ختم مفهومی قرآن، دوشنبه صبح های مدرسه قرآن و عترت دانشگاه تهران. تقدیم به سوره مبارکه قلم